Pierwsza smutna rocznica

Tak, wiem. Tytuł bardzo znaczący. Ale rocznica ta rzeczywiście nie stwarza powodu do świętowania. Dokładnie rok temu przeżyłam - przeżyliśmy pożar, o którym pisałam już w poście "Dwa traumatyczne przeżycia. Część pierwsza ". Przyznam, że bałam się bardzo tego dnia. W nocy kilkakrotnie budziłam się, jakoś tak podświadomie obawiałam się tej godziny, gdy obudził mnie ten świdrujący uszy dzwonek do drzwi, alarmujący nas o nieszczęściu.
Od tamtej godziny, od tamtego dnia minął rok, ktoś mógłby pomyśleć, że powinno być już lepiej, że pewne "rany" powinny się już zagoić. Niestety nie jest tak pięknie, nadal w różnych miejscach są ślady po ogniu, nadal w pamięci są tamte wydarzenia jak żywe, nadal jest ten strach, że znowu zobaczę ten ogień, który bezpowrotnie będzie niszczył wszystko, co spotka na swej drodze.
Nikomu nie życzę takich przeżyć i takich wspomnień, od których nie jest łatwo się uwolnić.
Wiem, że ten strach, ta obawa, pozostanie we mnie na zawsze. Ale wiem też, że życie toczy się dalej, że przede mną kolejne nowe dni. I budowanie wielu nowych wspaniałych rzeczy, tych materialnych i tych nieuchwytnych.
I niech dobry dzień, dobre dziś i jutro, przyćmią strach minionych chwil.
Bądźmy silni :)
Papa
K:)